Najdawniejszym sposobem prowadzenia kabli telefonicznych był sposób pierwszy zapożyczony z energetyki. Kabel ziemny musiał być odpowiednio chroniony zarówno przed korozją chemiczną i elektryczną, jak i przed uszkodzeniami mechanicznymi, dlatego też oprócz szczelnej powłoki ołowianej otrzymywał odpowiednio mocny pancerz stalowy z taśmy lub z drutów. Chociaż nałożenie pancerza podrażało kabel ziemny w porównaniu z kablem nie opancerzonym, to koszt układania kabla ziemnego bezpośrednio w ziemi był stosunkowo niski. Wszystkie jednak zmiany w sieci kabli ziemnych, np. wymiana kabla o mniejszej liczbie par na kabel o większej liczbie par, układanie na tej samej trasie nowych kabli, naprawa uszkodzeń w tych kablach itp., wymagały ponownego rozkopywania ziemi na znacznej przestrzeni, co, zwłaszcza w miastach, było długotrwałe, uciążliwe — ze względu na tamowanie komunikacji — i kosztowne z uwagi na konieczność każdorazowego rujnowania nawierzchni ulic, a następnie doprowadzania jej do stanu poprzedniego. Z tego powodu najpierw w dużych, a następnie w średnich i mniejszych miastach zaczęto stosować inny sposób prowadzenia kabli telefonicznych — w kanalizacji telefonicznej.