Wyroby szamotowe porowate stanowią pod względem własności wyroby, pograniczne między materiałami ogniotrwałymi a materiałami termoizolacyjnymi. Ponieważ mają one małą odporność na zmiany temperatury i znaczną przepuszczalność dla gazów, wymagają zwykle pokrywania od wewnętrznej strony ścian pieca warstwą cegieł ogniotrwałych bądź powłoką ogniotrwałą, wówczas jednak odgrywają w zasadzie tylko rolę materiału termoizolacyjnego.
Znaczną porowatość tych wyrobów można uzyskać sposobem chemicznym. W tym celu do proszku szamotowego dodaje się gliny, dolomitu, gipsu i kwasu siarkowego. Pęcherzyki dwutlenku węgla wydzielającego się przy, rozkładzie dolomitu powodują, że materiał staje się porowaty. Obecność gipsu zapewnia dostateczną wytrzymałość mechaniczną ścianek między porami, dzięki czemu materiał przy suszeniu nie osiada i pory nie zanikają. Po uformowaniu masy w odpowiednie kształty poddaje się ją suszeniu i wypalaniu.
Inny sposób polega na zmieszaniu proszku szamotowego (z dodatkiem gliny) z masą pienistą utworzoną z mydła kalafoniowego i kleju stolarskiego. Pienienie się tej masy przyczynia się do wywołania porowatości materiału. Osiadaniu masy przeciwdziała klej stolarski.